YOLCULUKLARIN MİMARINDA İFTAR...

İki yolculuk arasında geçen başka başka yolculuklar...



Unutamadığım yolculuklardan en dehşetlisini şu kaselerin arasında yaşadım...


Hiç nane reçeli yediniz mi? Buram buram ıtır kokanını... Bademli ıtırlı şeftali reçeli ya da... Hibiskus eklenmiş olanını veya...

Her tadımda gözlerimi kapatma ihtiyacı duyduğum bir yolculuktu bu. Bütün duyularımı kapatıp sadece tat alma duyumu deli gibi çalıştırdığım, lezzetlerin uyumuna ve sinerjisine daha fazla farkındalık göstersin diye çabaladığım anlar. Kaçırmak istemediğim bir cümbüşün keyfine son damlasına kadar varsın diye...


Sefarad mutfağından lezzetler tattığımız bir menü...
- Kabak Çorbası
- Takayut ( Patlıcanlı köfte-Sefarad Mutfağı )
- Soganlı, naneli pilav
- Kavun şerbeti
- Dizme taze fasulye
- Şarlota ( sütlü bir tatlı )

Evet bir yolculuktu bu, bu yolculukların mimarına iftara gittik blog dostları ile...

Bu lezzet cümbüşünü yaşamadan önce trafikte geçen 3 saat, Yasemin'in sabrı, azmi, emeği...
Bizi tek tek bulunduğumuz noktalardan toplayışı(Berceste, Ben, Müge(Bahane), Müge(Hüner)) Ezan sesiyle birlikte Münevver Ablamızın evinin kapısından girişimiz...
Tam tekmil fotoğraf makinesi ve lens ekibiyle gidişim ancak güneşin bütün ışıklarını beraberinde alıp götürmesi ve zerresini bize bırakmayışı ile boynu bükük kalışım... Çekilen bir kaç kareyi gördükten sonra, bütün lezzetleri tek tek özenle fotoğraflama hevesimin uçup gidişi...
Bu halleriyle yayınlayıp yayınlamama arasında gidiş gelişim...
Bu güzel emeği ziyan ediyormuşum hissi...

Ta ki lezzetlerin arasında kendimizi kaybedip fotoğrafı unutana dek...

Sofraya Neslihan midye tatlısı, Yasemin üç renkli börek , Müge ise tavuklu salatayla katıldı.
Biz sofradayken börek fırında pişmeye gitti, tavuklar göbekle buluşup son halini aldı. Hepsi birer ayrı güzel telaş... Sofrada geçen uzun sohbetler... Gecenin 12ye yaklaştığı vakitler ayrılıp bir de üstüne Müge'de içilen Türk kahvesi :)
Yasemin'in yine tek tek bizi evlerimize kadar bırakışı, yolculuğun yüce emekçisi...

Bu yolculuğun mimarı ise Münevver Ablamız...
Sana ne kadar teşekkür etsek az. Bir çok lezzeti ilk senin elinden tattık. Daha önce tattığımız başka lezzetleri bile senin elinden bambaşka lezzet halleriyle yeniden keşfettik...

Yaptığımız sayısız lezzet yolculuğunun mimarısın...
Göz bebeğimizsin...
Münevver Ablamızsın...
İyi ki varsın...

KURU ÜZÜMLÜ VE MÜSLİLİ MUFFİNLER

Uzun vakit oldu bu sayfalara tarif eklemeyeli...

Özellikle Ağustos sıcaklarında fırınla aramıza bir mesafe koydum.

Bu mesafeyi korumaya da niyetliydim ancak gel gör ki Ayşem benim de aklımı çeldi ve her güne olamasa bile her haftaya bir tarifle gidebileceğimi düşündüm. Düşünüyorum inanmak da istiyorum!!!

Bu mesafeyi geçen hafta yapılan limonlu cheesecake ve çikolatalı chips kurabiyeler ile bozduk. İlki benle eşimin favorisi ikincisi de Can'ın...
Anne de baba da çikolatadan hazetmezken bu yavrunun çikolataya düşkünlüğü nedir böyle...

Bu muffinler ortak kümeye girdi... Can için çikolatalar eklendi. İçindeki kuru meyveler yetmedi üzerine de kuş üzümleri, bir kısmına da meyveli müsli...

Malzemeler:

3 yumurta
1 su bardağı şeker
1 su bardağı süt
3/4 su bardağı sıvı yağ
3/4 su bardağı kadar doğranmış kuru incir, kuru kayısı, kuru üzüm
150 gr çikolata rendesi ya da damla çikolata(ben madlen çikolataları kırarak ekledim)
1 paket kabartma tozu
Un
18 Adet çıkıyor...

Yapılışı:
Muffin kuralını bir kenara bırakıp normal kek yapımı yolunda gittim. Önce şeker ve yumurta çırpılır, süt ve yağ eklenir, bir kısım un elenir, elenmiş unun üstüne kabartma tozu ve kuru meyveler, kırılmış çikolatalar eklenir. Kek kıvamına kavuşacak kadar un eklenir. Karışım muffin kağıtları yerleştirilmiş muffin kalıplarına pay edilir. Yukarıdaki malzemeler ile 18 adet çıkıyor.

Üstlerine kuru kuş üzümü ya da müsli parçaları bırakılır. Ben fazladan kayısı bademleri de dizdim.
180 dereceli önceden ısıtılmış fırında 20 dakika kadar pişirilir. Fırından çıkarmadan kürdan tesi yapmayı unutmayın, kürdanı batırdığınızda temiz çıkmalı. Kürdana hamur yapışmıyorsa pişmiş demektir.

Afiyet olsun...

HOMUR GENE DİKİLİ'DE

DİKİLİ BARIŞ, DEMOKRASİ VE ÇEVRE ŞENLİKLERİNİN İLK GÜNÜNDE HOMUR MİZAH GRUBU, İZMİR SANAT KULESİ GRUBU, DEVRİMCİ 78'LİLERİN ORTAKLAŞA DÜZENLEDİKLERİ KARİKATÜR SERGİSİ İLGİYLE İZLENDİ. SERGİ AÇILIŞINI DİKİLİ BELEDİYE BAŞKANI OSMAN ÖZGÜVEN, ALİAĞA ESKİ BELEDİYE BAŞKANI HAKKI ÜLKÜ VE YUNAN'LI KONUKLARI İLE BİRLİKTE DOLAŞTI.

HOMUR’un “SU YAŞAMDIR” sergisi çeşitli illeri geziyor; Çanakkale’den sonra genel arzu üzerine tekrar Dikili’ye geldi. E normaldir tabii Homur’un bu anlamlı sergisi, suyun bir insan hakkı olduğunu, parayla satılamayacağını bilen, bu yüzden ilçesinde parasız su dağıtan ve bu yüzden başı davalarla derde giren belediye başkanı Osman Özgüven’in ilçesi Dikili’ye gitmeyecekti de başka nereye gidecekti.

1-4 Eylül tarihleri arasında yapılacak olan “Barış, Demokrasi ve Çevre şenlikleri” kapsamında Homur çizerlerinin su karikatürleri ve Özcan Yaman’ın su fotoğrafları sergileniyor.
3 Eylül günü de “Su ve Yaşam” konulu bir panelimiz var, yolu düşenleri bekliyoruz.

3 EYLÜL 2010 CUMA

15.00 Panel
“Su ve Yaşam”
Yönetici: Muammer Sakaryalı (Ege-Çep Dönem Sözcüsü)
Konuşmacılar:
Prof.Dr. Yeşim Edis Şahin (DEÜ İİBF Kamu Yönetimi Böl. Bşk.)
Prof.Dr.Ali Osman Karababa (Halk Sağlığı Uzmanı)
Dr.Gaye Yılmaz (Su Politik)
Avukat A.Ali Cangı
Mehmet Gürkan (Derelerin Kardeşliği Platformu Dönem Sözcüsü)

“Su Yaşamdır” Karikatür Sergisi – Homur Dergisi
Özcan Yaman su fotoğrafları sergisi
Çevre Kitapları Sergisi - EGE-ÇEP
Yer: Dragon’un Kahvesi

Detaylı program için
http://www.izmir-dikili.bel.tr/

Karikatür: Vahit Akça

Dikili'nin Castrosu denen , suyu, belediye otobüsünü bedava yapan, muyane üceretini 1 Tl'ye indirip başını derde sokan Belediye Başkanı Osman Özgüven.

U2 - ONE LOVE

Geçtiğimiz sene Mart ayında üç arkadaş U2 nun üç boyutlu konserini seyretmeye sinemaya gittik.
Oturarak sessiz sessiz konser mi seyredilir, seyrettik işte… Elimizden geleni bu kadardı.
Çıkışta çılgın gençlik pozlarına da bürünmeye çalıştık az biraz, Kanyon gibi bir mekanda üstelik… Sinema salonunda millet karşımızda ki ekranda konser alanında coşarken, biz oturduğumuz koltuklardan sessiz vaziyette durmanın hıncını aldık sanki ucundan…

Yetti bize o vakit, elimiz mahkum… Ağzımıza bir parça bal aldık döndük evlere…

Her dinlediğimde içimin garip bir şekilde cız ettiği “One Love” şarkısı…
Bono’nun lime lime işlediği bir sızıyla düşüyor içime de öyle dökülüyor ağzımdan sözler, eşlik ediyorum…

Sükûnetle başlanıp yüksek dozdan isyan ettiren “With or Without you” da …

Başka da şarkı yok hafızamda U2 ya ait… Ne sözü ne tınısı, sadece bu iki şarkı var. Ancak gel gör ki yetiyor da taşıyor bile…
Ruh halime derin etki yapan iki şarkı… Çok tekrar dinlemeye bu yüzden pek yeltenmediğim…

6 yıl önce Paris sokaklarında aylak aylak tek başıma gezinirken cebimdeki kısıtlı parayla satın aldığım ilk yabancı cd aynı zamanda… O zamanlar internetten indir de dinle imkanı yoktu, üniversiteden 1 haftalık mezunum, internete ancak okulun labarotuvarlarından girdiğimiz dönemler… Eve geçip, internete kavuştuğumda da şarkı indirme teknolojisinden bi haber olduğum vakitler…

Cd yi alma sebebim yine bu iki şarkı, diğer şarkılara hiç şans vermiyorum bile… Ancak Cd beni hayal kırıklığına uğratıyor, U2’nun best of u diye aldığım cd’de hiçbir şarkıyı Bono söylemiyor… Sevdiğim iki şarkının bile tadını doğru dürüst alamazken diğer şarkıların nasıl şansı olur… Bono bir başka…

Cebimdeki paranın yettiği kadarına aldığım karşılık bu olsa gerek...

Bu sebepten Sinema salonunda sırası gelse de eşlik etsem Bono’ya diye sabırsızlıkla beklediğim iki şarkı… One Love ve With or Without you…

Oysa “Sometimes you can't make it on your own” varmış daha, "New Year's Day", “Beautiful Day”… Keşfedilmeyi bekleyen benim tarafımdan… Ama yıllar yılı ket vurulan…

Biz sinema konserine gittik, hemen ardından U2 İstanbul’a geliyormuş söylentisi başladı. Yok söylenti değil gerçekmiş, biletler satışa bile çıkıyormuş, Red Zone dakiler tükenmiş bile durumu… En pahalı biletler hemen tükeniyor ancak diğer biletler gani gani bekliyor sahiplerini daha…
Heyecanla dönen mailler.
-Gidiyoruz değil mi
-Gidiyoruz gidiyoruz…
-“Let’s COEXIST” öyleyse…

Biz bu sefer oturmayacağız, ayakta saha içindeyiz… Hayatımın ilk stad konseri, belki de son, belki de bu bir başlangıç olup bir tutkuya dönüşecek…
Şimdiye kadar gittiğim Moloko ve Reamonn’ın açık hava konserlerinde aldığım tat bambaşkaydı. Ama o zaman daha üniversite yıllarıydı, giymemiştik daha kostümlerimizi…
Grupların performansı karşısında şaşkın hayran vaziyette ayrılmıştım konserlerden…
İşten çıkıp gidilen bir konserde nasıl atılır o kostümler, ne kadar sürer ısınmak, yıkmak kalıplarını, taşmak, çoğalmak… 30lu bir yaş ile 20li yaş nasıl bir olur…
Bir olmalı, olmasa U2 bunca yıl sonra aynı kalabalığı nasıl toplamayı başarsın, değil 30, değil 40, 50lere merdiven dayayıp da çıkmışlarken… ilk sahne deneyimleri 1976 yılına ait, geldiğimiz yıl 2010… 34 yıl sonrası…

Nasıl olur, nasıl bir heyecandır hiç bilemedim, televizyon ekranından defalarca seyredilen bir atmosferin içine dalmak nasıl olur ki??? Bildiğim şey şu ki bu heyecanı&deneyimi yaşamak, yaşlandığımda hatırlayıp torunlarıma anlatıp yad etmek istiyorum :)
U2 bu, 34 yıl gelmemiş Türkiye'ye, artık çok az zaman kalmış geriye... 70 yaşlarında hala rock konseri vermeye devam etmeyeceklerse eğer bu fırsatı kaçırmak istemiyorum…
Madem öyle geriye sayım başlasın haydi…

One Love'ı Bono'yla aynı havayı soluyarak, gözlerim kapalı eşlik etmek için son 11 gün…

ONE LOVE...

Is it getting better
Or do you feel the same
Will it make it easier on you
Now you got someone to blame

You say
One love
One life
When it's one need
In the night
It's one love
We get to share it
It leaves you baby
If you don't care for it

Did I disappoint you?
Or leave a bad taste in your mouth?
You act like you never had love
And you want me to go without

Well it's too late
Tonight
To drag the past out
Into the light
We're one
But we're not the same
We get to carry each other
Carry each other
One

Have you come here for forgiveness
Have you come tor raise the dead
Have you come here to play Jesus
To the lepers in your head
Did I ask too much
More than a lot
You gave me nothing
Now it's all I got
We're one
But we're not the same
We hurt each other
Then we do it again

You say
Love is a temple
Love a higher law
Love is a temple
Love the higher law
You ask me to enter
But then you make me crawl
And I can't be holding on
To what you got
When all you got is hurt

One love
One blood
One life
You got to do what you should

One life
With each other
Sisters
Brothers

One life
But we're not the same
We get to carry each other
Carry each other

One

One.

Not:Fotoğraflar http://www.u2.com/ alınmıştır...

İzmir valisinin Devlet teorisi: "Şahıslar devletin aldığı hukuk kurallarına uyarlar"

Taşra gazetelerimizden Yeni Asır'da dün çıkan haber. Vali Bey'in sırıtkan bir fotoğrafını koymuşlar. "Devlete meydan okumak olmaz" mealinde birtakım başlıklar da atmışlar.

"Selçuk'un Şirince ilçesinde kaçak olarak inşa ettiği 16 yapıyla ilgili yıkım kararı bulunan ve "Yıkımı gerçekleştireceğiz" diyen İzmir Valisi Cahit Kıraç'a, "Gücü yetiyorsa yıksın" diye cevap veren yazar Sevan Nişanyan'a yanıt gecikmedi.  (...) Dün, İl Özel İdaresi Genel Sekreteri İrfan İçöz ve Selçuk Kaymakamı Aziz İnci'yi makamına çağırarak konuyla ilgili bilgi alan Kıraç, bir kez daha alınan yıkım kararının uygulanacağını vurguladı. Nişanyan'dan öncelikle kaçak inşa ettiği yapıları kendisinin yıkmasını isteyeceklerini belirten Kıraç, bunu gerçekleştirmemesi durumunda yıkımı devletin yapacağını söyledi.

Nişanyan'ın İl Encümeni tarafından yıkım kararı alınan bazı yapılarla ilgili itirazda bulunduğunu, ancak mahkemelerin bu itirazları reddettiğine dikkat çeken Vali Kıraç, "İdare ve İl Encümeni, hukuka aykırılıkları tespit etmiş ve ilgili müeyyideyi uygulamaya karar vermiş. Bu karara karşı muhatapları yargıya gitmişler. Ancak, yargı yıkım kararını uygun görmüş. Netleşmiş. İdarenin her türlü işlem ve eylemi yargı denetimine tabidir. Kesinleşmiş yargı kararlarını uygulamak da idarenin asli görevidir. Kanunun istisnası yoktur, herkese uygulanır" diye konuştu.

Nişanyan'ın sözlerine doğrudan bir cevap vermesinin sözkonusu olamayacağını belirten Kıraç, şöyle konuştu: "Devlet kimseyi hasım almaz. Biz herkesin valisiyiz. Kimseyi birbirinden ayırmayız ve hukuku uygularız. Uygulamalarımızı kimse engelleyemez. Şahıslar devletin aldığı hukuk kurallarına uyarlar. Devletle şahıs aynı kefeye girer mi?"

* * *

Bana görüş sordular, yazılı cevap verdim:

"İzmir Valisi Cahit Kıraç'ın Yeni Asır'da yayınlanan demecine cevap veren Sevan Nişanyan şöyle konuştu: "Vali Bey yalan konuşuyor veya bürokratları tarafından kandırılıyor. Gözlerini yıkım hırsı bürümüş, hukuku esas hiçe sayan kendileridir. 4 Ağustos'ta İl Encümeni'nin almış olduğu yıkım kararları daha bugün tebliğ edildi. Nasıl kesinleşmiş olabilir? Akıl var mantık var. Süresi içinde İdare Mahkemesine başvuracağız. Tahmin ediyoruz ki TÜRK YARGISI Vali Beyi mahçup edecektir. Tekemmül etmemiş bir karar için basın yoluyla atıp tutmaları devlet ciddiyetiyle bağdaşmaz. Kurusıkı tehdittir, başka şey değil."

Vali Kıraç'ın "Uygulamalarımızı kimse engelleyemez. Şahıslar devletin aldığı hukuk kurallarına uyarlar. Devletle şahıs aynı kefeye girer mi? " şeklindeki sözlerini değerlendiren Nişanyan, "Bu şahıs 1993-94'te Şırnak Valisiydi. Kendi döneminde yüzlerce insan güpegündüz sokak ortasında sözde kimliği belirsiz kişilerce imha edildi. Kastettikleri hukuk o hukuktur herhalde. Zihniyet aynı zihniyet" dedi.

* * *

Bugünkü Yeni asır'da sözlerimin ilk kısmını aynen almışlar. Şırnak bölümünü kesmişler. Sanırım ağır gelmiş.

ZAMAN YOLCULUĞUNA SON: İSVİÇRE

İsviçre tatili dönüşünde bloğa yazıları aktaracakken beni bir süpriz bekliyordu. Sadece beni değil Türkiye'de ki tüm picasaweb kullanıcılarına yapılan kötü bir şaka sanki. Fotoğrafları picasa html kodlarıyla link vererek bloğunuza aktardıysanız artık saf yazıdan oluşan, fotoğrafların olduğu yerde çarpı işareti bulunan yazılarınız vardı. Şaka artık ka.a oldu. Durum düzelmeyince çareyi flickr'a dönmekte buldum. Olan geçmiş yazılara oldu. Böylece bir türlü İsviçre yazısı yayınlanamadı. O yüzden gezi notlarını baştan sona değil sondan başa doğru aktarma yoluna gittim. Budapeşte, Münih derken şimdi zaman yolculuğunda en baştayız. İsviçre'de...



Masal ülkesi dediğim memleket... Artık bize neredeyse 2.memleket olmuş ülke...
Eşimin 6. benim 3, Can'ın bile 2. ziyaret edişi...

Bir masalın içindeydik yine...

Heidiland masalın tam da başladığı yerdi sanki...


Doğayla içiçe... Huzurla kolkola bir 10 gün geçti...



Bu manzara her haliyle hafızamıza kazındı.
Siyah beyaz halini de ekledik...



Renklerle dolu halini de.... Berlingen Köyü. Yürüyüş yaptığımız patika boyunca duyulan saf huzur, keşfetme heyecanı, mutluluk...



Ayrı ayrı çok güzeldin yine İsviçre ama bizi en çok vuran Heidiland'in oldu...
Dağlara yayılmış evler, derin bir sessizlik içindeki tek ses ineklerin bütün yayla boyunca dört bir koldan yarattığı çın çınlar, bu sesin yankılanması ve karışımıyla ortaya çıkan müthiş keyif veren nefis müzik...
Boyunlarında kocaman çın çınları ile güzel sarıkızlar...




Dağlara serpiştirilmiş köy evleri... Odunlar inci gibi dizi dizi istiflenmiş, bekliyor kış mevsimini....


Bir tarafta böyle bir sakinlik huzur varken, Zurih'de ise sıcak güneş ile birlikte parklarda güneşlenmeye koşanlarla oluşan bu cümbüş...



Artık gördüklerimize şaşırma katsayımız epey bir azalmış durumda... Ama yine de şaşırmalarımız ilk tecrübelerimiz devam ediyor...

Bir tanesi bu yeni sanat-hobi türü...



Taşlar nasıl bu şekilde üst üste durabiliyor??? Ustası bekliyor eserlerini titizlikle, yanına çok yaklaştırmıyor...


Uhu ile yapıştırılmış gibi diyeceğim ama koca koca taş bunlar, sünger parçası değil ki???
Dengeyi bulma çabası var her yerde...



Çok yol yürüdük çok yol aldık... İsviçre'nin birçok şehrini gezdik, göllerini tek tek seyreyledik...


Zürih seni geçen yıl es geçmiştik, oysa ki bahardan yaza geçişte de başka güzelmişsin...



İnsanlarını, barındırdığın yaşamı da seyrettik uzun uzun...


Dağlarında kar varken halen, göllerin billur gibi maviydi...




Atlayıp o gemiye biz de yol aldık daha da içlere, huzura, sessizliğe doğru..




Parklarında oyunlar da oynadık... Luzern de rastladığımız, esasında Fransa'da sıkça rastladığımız bu oyun gibi... Bowl...


Luzern başka güzeldi, İsviçre'ye gidilip de görülmeden dönülmemesi gereken şehir...

Alpleri doya doya seyreyledik, derin derin soluduk...


Ve daha bir çok şey...

4,5 ay öncesinden biletleri alındı, gitme vakti geldi, gidildi, dönüldü ve üzerinden neredeyse 3 ay geçti bile...

Bu durumu idrak etmek hafif hüzün verse de bütün güzel şeylerin bir sonu olduğunu kabul etmek yeni güzellikleri hayal ederek mutlu olmayı öğrenmek gerek... Dönüp fotoğraflara bakıp bakıp yeniden hatırlamanın verdiği mutluluk da cabası... Bu tatili yazıya dökmeyi başarmanın keyfi de apayrı...

AFFENBERG (MAYMUN ADASI)

İsviçre-Almanya gezisinde uğradığımız, hepimizin ayrı ayrı çok keyif aldığı, Can’ınsa bir başka keyif aldığı mekân Affenberg…



İsviçre üzerinden arabalı feribot ile Bodensee gölünden karşıya Almanya tarafına,
Konstanz’a geçip bir süre daha yol aldıktan sonra varıyoruz bu mekana…


İçinde maymunların özgürce dolaştığı bir orman, bu ormanda bir patika, patika boyunca patlamış mısır ikramını bekleyen maymunlar… Bu yürüyüşte maymunlarla haşir neşir olup, onları elinizle beslemek çok doğal bir durum. Hatta eşim gibi kol kola sırt sırta verip fotoğraf çektirmek…Onları orman içinde uyurken seyretmek,



Ya da yavrusunu sırtında taşıyıp gezdirmesine şahit olmak…



Ya da bir daldan bir dala atlayıp ormanın içine doğru dalmalarını seyretmek…Bu seyri tel örgüler, sınırlar olmadan yapabilmeniz için bütün maymunlar aşılanmış, ancak yine de uyarı var dikkatli olmanız, çok yaklaşıp rahatsız etmemeniz yönünde. Çünkü maymundur, belli olmaz, ısırabilir de tırmıkta atabilir, eşimin başına geldiği gibi… Bir anda bir başka maymunun attığı çığlık ile irkilen maymun yanı başında tokalaşmak için duran eşimi kolundan yakalayıverdi, ben de güya tokalaşmanın fotoğrafını çekecektim:) Sesle korkan hayvancağız eşimin kolunu, tutunacağı bir ağaç dalı olarak düşündü herhal:) Sakinleşip kolu bırakan maymunun yaptığı hareket karşısında sakin kalmayı başaran eşim kolunda bir sıyrık anısıyla ve derin bir soluk ile kalakaldı… Can ise daha evcil olan maymunlarla kurdu diyalogunu, onlara bol bol patlamış mısır ikram etti, insanlarla daha bir samimi olan bu maymunlar, ziyaretçilere mısır dağıtan görevlinin bulunduğu patikada yol üzerinde sağlı sollu bekleşiyorlar.


Ziyaretçilerin patlamış mısır ikramını bekliyorlar, avuçlar patlamış mısırla dolduruluyor durmadan, maymunlarda durmadan mısırları yiyor.
Uzattığımız mısırları elleriyle avucumuzdan tek tek itinayla alıyorlar. Her seferinde tek mısır tanesi...


Can bu ikramdan sonsuz keyif aldı, onun keyfine şahit olurken de biz…
Avucumuzu kapatıp mısırları sakladığımızda ise tek tek parmaklarımızı açıp mısırı almaya çalışmalarıyla devam eden oyunumuz da çok güzeldi:)Bu oyunlarla keyif şaşkınlık iyice arttı.


Maymun adasının tek sakinleri maymunlar değildi, bunun dışında ördekler, kazlar, kuğular…



ve Leylekler… Bu seneyi bu kadar gezgin halde geçirmemize sebep olan sevgili dostlarımız…

Uzun gagalarını birbirine çarptırarak karşılıyorlar bizi. Bunu meğerse birbirleriyle olan iletişimleri için yapıyorlarmış. Çünkü leyleklerin erişkinliğe adım atmalarıyla ses telleri işlevini yitiriyormuş. Nereden mi öğrendim? Patika boyunca parkı dolaşırken çeşitli sorular içeren tabelalardan… Ön yüzde sorusu ve 3 cevap seçeneği mevcut. Arkasında ise cevapları… Kendimi bir çocuk merakı içerisinde tabeladan tabelaya koştururken buldum. Maymunlarla ilgili birçok ilginç konu da vardı. Örneğin bir maymunun dişi mi erkek mi olduğunu nasıl anlarız :) Leyleklerin her yıl yuvalarını terk edip kışın güneye göç edip seneye yine binlerce km katedip tekrar eski yuvalarına geldiklerini biliyor muydunuz? Önce erkek Leylek yuvaya gelir yuvayı bir güzel elden geçirir, temizler, onarır, dişisi gelene kadar hazır hale getirirmiş. Centilmenliğin böylesi dedirtiyor:)

Maymun adasına gitmeden önce bir diğer alternatifimiz Çiçek Adasına fotoğraf çekmeye gitmekti. Tavsiyesini ikidir alıp ikidir es geçiyoruz. Maymun Adası'nın Can için daha ilginç olacağını düşünüp tercihimizi Maymun Adasından yana yaptık. Önümüzdeki yıllarda bu diyarlara olan geziyi tekrarlayıp bu seferde Çiçek Adasından fotoğraflarla dönebilmek dileğiyle...