Belgrad'da yılın son yürüyüşünü yaptık sanırım.
Sonbaharın 20 derece üstü son günüydü muhtemelen Cumartesi...
Bu havayı fırsata dönüştüren başka güzel dostlarla da karşılaştık bu yürüyüşte...
Keyifli ve bir o kadar da uzun süren bir yürüyüştü...
Öncesinde ufak çaplı kahvaltı pikniğimizi yaptık... Sandwichler ve asla ayrılamadığımız bal& kaymak& ceviz üçlüsü ile... Bahçeköy'den alınmış Taddoy'un nefis ekşi mayalı ekmeği yanında...
Ve sonrasında 3 saatlik yürüyüş...
Can için yürüyüş kısmen yürüyerek, daha çok koşarak, yorulunca da bisiklet üstünde geçti ve en sonunda da annesinin omzunda uyuya kalarak bitti.
Sonbaharı artık uğurladık, sarılı turuncuları sevdik bol bol... Yapraklar bu kadar mı sevilir?
Yürüyüş boyunca karşılaştığımız minik dostlar vardı. Sahiplerinin ilerisinde heyecanla&mutlulukla koşan&yürüyen...
Ve sen vardın. Minicik bedenine dünyanın anlamını kattın da çıktın karşımıza... Öylesine bir bağ kurduk ki seninle, bir başka düzleme taştım o iplerle. Senin varlığına yaşamına şahit olmak bambaşkaydı. Bu şahitlikle insan bir tek saf huzur duyardı, ne tasa kalırdı yarından ne de bir başka mesele taşırdı yüreğinde... Bir tek senin bıraktığın o saf huzuru duydum işte ben de...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder