Sebebi türlü türlü... Hayatı güzel kılansa o pıtpıtlar oysa ki, ve bu yüzden o kadar kıymetliler ki... Çok sık çıkmıyor karşımıza... Oysa ki çocukken her an yanıbaşımızdalardı...
Can'ımın ilk yılsonu gösterisi bu azalmış heyecanı doruğa çıkardı bir anda...
Gösteri boyunca yüzümde kocaman bir gülümseme ama gerçekten en kocamanından...
Heyecandan yerinde oturamama... Ağızdan çıkan şaşkınlık mutluluk telaş sözleri... :)
5-6 dakikalık bir dans gösterisi boyunca oldu bunların hepsi...
Gösterinin geri kalanı da benzer heyecanla geçti, çocuklar bizim çocuklar olmasa da, aynı ortak emeğin yolcuları olmaktan sebep...
Gösteri mekanına giderken heyecan&mutluluk...
Beklerken...
İzlerken...
Dönerken halen süren...
Ne izleyeceğimizi bilemeden oturuyorduk, bir dans gösterisi olduğunu öğrenebilmiştik sadece, Can zaten bunun ipuçlarını veriyordu.
Ve işte karşımızdalardı... Can'ım pistin ortasında, güzel dans eşiyle...
Ne izleyeceğimizi bilemeden oturuyorduk, bir dans gösterisi olduğunu öğrenebilmiştik sadece, Can zaten bunun ipuçlarını veriyordu.
Ve işte karşımızdalardı... Can'ım pistin ortasında, güzel dans eşiyle...
Ne büyük mutluluktu o an... Hiç bitmesin istenecek türden...
Onun artan gülümseyişi ile olmayan dünyalar da artık benimdi...
Gösteri sonunda selamlayışları bile ayrı güzeldi benim için...
Ne güzeldi, oğlumun anane-babane ve dedeleri de oradaydı... Gösteri boyunca ara sıra gözümü onlara çevirdiğimde aynı mutluluk ve heyecanı gördüm onlarda da...
Hepimiz çocuklar gibi şendik...
Bizi de kattılar kendi aralarına biz de birer çocuk oluverdik.
Sahnedeki çocuklardan tek farkımız gözlerimizde belli belirsiz bir nemi de beraberimizde taşıyorduk...
Çocukken sevinçten de ağlanabileceğini öğrendiğimde çok ama çok tuhaf gelmişti bana...
Anlamak için anne olmam gerekiyormuş...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder