İpek kızım 3 ay geçti aradan ben 6.ay yazını yazdığımdan beri…
9 ay eder hesapta…
Neler değişmedi ki sen de…
Artık emekliyorsun her şeyden önce…
Ellerinden tutup da seni yürüttüğümüzde çok mutlu oluyorsun J
Durup durup arada kafanı kaldırıp bakıyorsun, biz hala orada mıyız acaba? Kim beni dolaştıran der gibi sankiJ
Parmakların müthiş güçlü…
Ve bu gücün tehlikeli de aynı zamanda…
Seni kucağımda tutarken arkamda duran elektrik prizini tek seferde duvardan sökecek kadar güçlüsün, korkuyoruz, pür dikkatiz…
Her yüksekliğe, tırmanma hevesindesin. Beceriyorsun da. O vakit çok mutlu oluyorsun işte…
Güler yüzlüsün çok hem de…
Sevinçle doluyorsun ve yüz ifaden mimiklerin bunu ona kadar çok açığa vuruyor ki,
Uyku konusunda çok huysuzsun…
Dişlerine yoruyoruz, abinde böyle olmamıştı oysaki.
1,5 ay önce çıkan tek dişin yalnız duruyor,
Tek dişli canavarımızsın bizim halen…
Gezmeyi seviyorsun, abin gibi, anne-baban gibi… Dünyayı tanımak güzel değil mi?
Uyumlusun, dışarıdayken hiç sesin çıkmıyor, uykuların deliksiz, evde hiç öyle olmuyor hâlbuki…
Yemek konusunda süper uyumlusun, hep böyle devam et olur mu?
Biz ne yersek sen de onu yiyorsun neredeyse,
Reddettiğin yemek pek yok, öğlen yediğin çorbayı akşamda yesen, ertesi gün de yesen itirazın yok…
Bu konuda abine ve babana da örnek olsan keşke J
Abini üzüyorsun arada…
Senin o parmaklarından o da alıyor nasibini…
Oyuncağını kaptırsa alamıyor…
Saçını, kulağını kaptırsa canı yanıyor kurtulana kadar…
Öylesin işte, kendine özgü…
Anne baban düz saçlı iken sen dalgalı saçlara sahipsin
Biz beyaz tenli iken sen esmere çalıyorsun…
Ama karışmadın hastanede biliyorumJ
Gözlerimle gördüm seni çünkü,
Doğdun, çirkin bir kızdın işte…
Kara kuru…
Ama her geçen gün güzelleşiyorsun bizim gözümüzde…
İpeksin işte…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder